Mevlana, günümüzde insanların muhtaç olduğu sevgi, birlik ve barışı eserlerinde en güzel
şekilde dile getirmiştir.

Yaratandan ötürü yaratılmışı seven, hoş gören bu yüce kişiliğin fikirlerinin sevgi, barış ve
kardeşliğe hasret olan dünyamızda yayılmasına ihtiyaç vardır. Mevlâna “savaş” konusunda ilgililere şöyle seslenir:İnsanların savaşı, çocukların kavgasına benzer. Hepsi de anlamsız ve saçmadır.

Sopa, mademki savaş ve kavga âletidir; ey kör, o sopayı kır, paramparça et!
Ben iyiyle, kötüyle kavga edemem; kavga ile işim yok! Savaşmak şöyle dursun, gönlüm
barışlardan bile ürkmekte.

Savaş kelimesinden ve hatta savaşı çağrıştırdığı için “barış” kelimesinden bile ürktüğünü söyleyen Mevlâna, yine insanın hem cahil, hem de elinde silahı bulunması halinde bunun bir felâket olacağını belirtir ve şöyle der: “Delinin elinden silahı al da adalet ve barış, senden razı olsun! Fakat elinde silahı olur, aklı da bulunmazsa bağla elini; yoksa yüzlerce zarara yol açar”

-Beri gel, daha beri; bu yol vuruculuk nereye kadar böyle? Bu hır gür, bu savaş nereye kadar?
Sen bensin, ben senim işte.

-Allah’ın ışığıyız, Allah’ın sırçası. Kendi kendimizle bunca savaşımız, bunca inatlaşmamız da
ne? Aydınlık, aydınlıktan ne diye kaçar böyle?

-Sağ el, ne diye kendi solunu hor görür? Her ikisi de senin elin değil mi ki; uğurlu ne demek, uğursuz ne demek?

-Biz, hepimiz aynı mayadanız; aklımız da bir, başımız da; fakat şu beli bükülmüş göğün altında iki görür olup kalmışız.

-Haydi, şu benlikten geç, herkesle karış, kaynaş. Kendinde kaldıkça bir habbesin, bir zerresin
ancak; fakat herkesle birleştin, kaynaştın mı ummansın, madensin.

-Canı da bir bil, bedeni de; fakat sayıda yüz binlercedir. Hani bademler gibi; hepsinde de aynı yağ var.

-Dünyada nice diller var; ama hepsi de mana bakımından bir; kapları kırıp döktün mü su, bir
olur gider.

Mevlana günümüzde ayrılık çıkaranlara da asıl görevlerini şöyle anlatır, Ayırmak değil bizim
işimiz, birleştirmektir;. Yine ayrılığın kaldırılıp birliğin sağlanmasını şu şekilde ifade eder:

Hatasız dost arayanın dostsuz kalacağını da şöyle dile getirmiştir: Eğer dostlarınızın
kötülüklerini size anlatırlarsa, sizin onları yetmiş kere hayırla ve iyi niyetle tevil etmeniz
gerekir. Onu açıklamaktan tamamıyla âciz kaldığınız zaman, Bunun sırrını o bilir deyiniz ve
konuyu kapatınız ki dünyada dostsuz kalmayasınız. Çünkü ayıpsız dost arayan, dostsuz kalır.